నవతరపు చిగురింత.. చివరిభాగం

“ఓహ్ ఆయనా మాకు దూరపు చుట్టాల్లే, తెలిసినవారే ! ఏమి ?” అన్నాను.

“కొంచం జాగ్రత్తమ్మా మడిసి మంచోడు కాదనిపిస్తుంది. నేనిట్టా లోనికొస్తా ఉంటే ఆయన బయటికి ఎల్తా ఎల్తా నన్ను తినేట్టు చూసాడు. నిండా వయసు రాంగానే సరా? ఆడదాన్నే ఎరగనట్టూ ….ఏటో ఆ చూపు..” ఇంకా ఏదో చెప్పబోయింది.

“చాల్లే నోరుమూసుకో ! “పెద్దాయన్ని పట్టుకొని ఏంటా మాటలు? వయసుకైనా విలువియ్యద్దూ” నిష్టూరమాడాను నేను.

“ఏమోనమ్మా నాకనిపించిని సెప్పాను, మీ సుట్టపోళ్ళన్నారు కదా మీకే తెలియాలి” అని ఊరుకొంది. నేనూ డిస్కషన్ పొడిగించకుండా గిన్నెలు వేసి డ్రాయింగ్ రూంలో టీవీ ముందు కూర్చొన్నాను. నిజానికి రోజూ పక్కింటావిడ విషయాలనో, టీవీ సీరియల్స్ గురించో అది బట్టలుతికేంత సేపూ చర్చించుకొంటూ నేను కాఫీ తాగుతూ దానికి కంపెనీ ఇస్తాను. కానీ బాబాయ్ గారినలా అనేసరికి ఇహ నేను దానితో ఈ రోజు ఏమీ మాట్లాడదలుచుకోలేదు.

అన్ని పనులూ పూర్తయ్యాక “వెళ్ళొస్తానమ్మా” అంది పంకజం. “అలాగే” అని ముక్తసరిగా బదులిచ్చి తలుపేసుకొన్నాను నేను. చుట్టాలని తప్పుడుకూతలు కూసిందని నాకు కోపం వచ్చిందని దానికి అర్ధమయ్యే ఉంటుంది. అవ్వాలి కూడా!! లేకపొతే ? ఆ ఇంటా ఈ ఇంటా వార్తావిశేషాలని ఎన్ని వీధులైనా దాటించేస్తారు ఈ పనిమనుషులు.

అవును బాబాయ్ గారు అలా చూసే ఉండచ్చు ఆయన పరిస్థితటువంటిదని అర్ధం చేసుకోవచ్చుగా? అలాంటి స్థితిలో ఏ మగాడు మాత్రం ఏం చేస్తాడేం? వైన్ షాప్ ముందు అరుగుమీద నిండా తాగి తూగే నీ మొగుడుకంటేనా? లేక నువ్వేమైనా అప్సరసవనా? మనసులొనే పంకజాన్ని కడిగి పారేశాను. ఎందుకో బాబాయ్ గారంటే ఒక సాఫ్ట్ కార్నర్ నా మనసులో.

ఏతా వాతా పంకజం మాటల్లో కొంత నిజం లేకపోలేదు. కానీ శేషగిరిరావుగారి గురించి నాకు తెలిసిన కొన్ని విషయాలు దానికి తెలియవు కనుక అది అలా మాట్లాడ్డం ముమ్మాటికీ తప్పే !!

శేషగిరిరావుగారి కుటుంబంతో మాకున్నా సంబంధం ఈనాటిది కాదు. సుమారు రెండు దశాబ్దాలనాటిది. ఆయనకి ఓ నలభై యేళ్ళుంటాయేమో అప్పట్లో. నేను కాలేజీ చదివే రోజులు. జిల్లా పరిషత్ హైస్కూల్ లో క్లర్క్ గా పనిచేసేవారు. బస్సు కోసం బస్టాపులో ఎదురుచూసేదాన్ని ఆయనా బస్స్ కోసం ఎరుదుచూస్తుండగా నాకు తొలిసారి పరిచయం అయ్యారు. వాళ్ళ అబ్బాయి అమ్మాయీ కూడా మాతోటి వయసు వారే. ఒకే కాలేజీ అవ్వడంతో వాళ్ళమ్మాయి గీతా నేనూ మంచి నేస్తాలం కూడా. సుమారు నా తండ్రి అంత వయసుంటుంది ఆయనకి. ఆరోజుల్లో లంగా వోణీలో బస్స్ కోసం వేచి చూసే నన్ను తేరిపారా ఆయన చూడడం నాకింకా గుర్తు. వయసు తొలినాళ్ళలో ప్రతి చూపూ ఒక సూదిమందు అని తెలియక తేలికగా అమాయకంగా తీసిపారేసే వసయది.

ఆయనా మా నాన్నగారూ పరిచయం స్నేహంగా మారి మాకు మెల్లెగా ఫ్యామిలీ ఫ్రెండ్స్ కూడా అయ్యారు . ఆ రోజుల్లో నలభై యేళ్ళలోనూ అందంగా ఠీవిగా ఉండే ఆయన్ని కాలం క్రమేణా కుంగదీసింది. పిల్లలకి పెళ్ళై పరదేశాల్లో స్థిరపడగా, పిన్నిగారూ ఆయనా హైదరాబాదొచ్చి మా కాలనీలోనే స్థిరపడ్డారు. అలా చాలా యేళ్ళ తరువాత కలిసిన ఆ కుటుంబం మాకు చేదోడు వాదోడుగా ఉండడం అలవాటయ్యింది.

పిన్నిగారూ నేనూ రైతుబజార్లో కూరలు కొనడం, షాపింగులు చెయ్యడమూ ఇంకా గుర్తు. కానీ రొమ్ము క్యాన్సర్తో ఆవిడ కాలం చేసి ఓ నాలుగేళ్ళైంది. ఇహ ఆ రోజు నుంచీ ఒంటరితనమైతే గానివ్వండీ, సరైన సమ్రక్షణ లేకనైతే కానివ్వండీ బాబాయ్ గారు చిక్కి సగమైపోయారు. పిల్లలా దగ్గరలో లేరు. నేనూ మావారూ, కాలనీలో కొందరు పరిచయస్థులూ ఆయన మంచీ చెడ్డలు చూస్తూ ఉంటాము. వచ్చే పెన్షన్ డబ్బులతో, ఓ వాటా అద్దెకిచ్చుకొని ఆ అద్దె డబ్బుతోటీ చిన్న పోర్షన్లో అలా జీవితాన్ని వెళ్ళదీస్తున్న ఆయనంటే నాకు ఒక ఆరాధనా భావం

బ్రతికున్నప్పుడు పిన్నిగారు రూపాయి కాసంత బొట్టుపెట్టుకొని , మెండైన విగ్రహంతో దబ్బపండు రంగులో నిండుగా ఉండేవారు. ఆవిడతో ఓ సారి ఊరగాయల విషయమై కారమూ, ఉప్పూ, నూనె పాళ్ళగురించి అడుగుదామని వాళ్ళింటికెళ్ళాను. చిన్న ఇల్లే ఐనా తీరువగా ఉంది . బెడ్రూం చక్కగా అలంకరిచబడి డీసెంట్ గా ఉంది. దంపతుల కలుపుగోలుతనం, పిన్నిగారి సరసోక్తులూ, వెరసి రమ్యమైన ఇంటి వాతావరణం అన్నీ చూస్తే వాళ్ళింకా కొత్తగా పెళ్ళైన వాళ్ళలా చిలిపిగా ఉంటారని చూసిన ఎవరికైనా అర్ధమైపోతుంది. ఆవిడ అంత వయసులోనూ కొప్పు నిండా పూలు, చేతులకు గోరొంటాకు ఎర్రగా తాంబూలం పండిన నొరుతో గూడార్ధాలని ధ్వనింపజేస్తూ జోకులు పెల్చేవారు. నాకు తెలిసి హెల్తీ సెక్స్ లైఫ్ ఆ దంపతులది.

అమాంతంగా భార్య పోవడంతో ఒంటరి పక్షి ఐపోయిన బాబాయ్ గారికి ‘ఆ’ సుఖమూ దూరమయ్యిందన్నదే నాకు బాధగా ఉండేది. చీటీ పాటలో ఆయన జాయిన్ అవ్వడం చాలా చిత్రంగా జరిగింది. ఈ రోజుకీ తలుచుకొంటే నాకు ఆశ్చర్యమే.

చాలా యేళ్ళక్రితం (చీటీపాట బిజినెస్ అస్సలు మొదలే అవ్వని రోజులవి) ఒకరోజు పొద్దున్నే పనిమనిషి యాదమ్మ (పంకజానికి ముందటి పనిమనిషి) పాచి పనికని వచ్చి తలుపు తట్టింది. తీయగానే నా జబ్బ పట్టుకొని పక్కకు లాకెళ్ళి చాటుగా చెవిలో చెప్పింది ” అమ్మా? మీకీ విషయం తెల్సా? నిన్న రాత్రి అయ్యగోరు తాగి మా గుడిశెకొచ్చారు. నా పెనిమిటికి పూటుగా మందుపోయించి ఇంటిదగ్గర బండి మీద దిగబెడుతూ ఒక మందుసీసా కూడా ఇచ్చారమ్మా” అని చెప్పి ఎవరైనా చూస్తున్నారేమో అన్నట్టూ చూట్టూ చూడ్డం మొదలెట్టింది.

“నా పెనిమిటిని గుమ్మం దగ్గరే అరుగుమీద కూర్సోబెట్టి గుడిశెలోకి దూరి… ..మరేమో మరేమో.. … పొయ్యి కాడున్న నా దగ్గర కూకొన్నారమ్మా”. బెరుగ్గా చెప్తూ ఏడుపునాపుకొంది యాదమ్మ

“అవునా!” విస్తుపోతూ విన్నాను నేను. నెత్తిన పిడుగు పడ్డట్టయ్యింది.

“సారు నన్ను లొంగదీసుకొంటారని భయంగా ఉంది, నిన్న బూతులాడుతూ నన్ను బెదిరించారు. శనివారం రేత్రికి మీరు గుళ్ళో హరికత ఇండానికెళ్ళేసరిని నన్ను మీ ఇంటికొచ్చెయ్యమన్నారమ్మ. ఒచ్చి పక్కలో పడుకోపోతే కాలనీలో పెద్దమన్సులకి లేనిపోనివి సెప్పి యెళ్ళగొడతాననారమ్మా” అని దీనంగా ఏడుపందుకొంది యాదమ్మా.

మనిషి మామూలుగానే ఉన్నాడే ? ఏం పోయేకాలం ఉన్నట్టుండి? ప్రతి రోజూ పడకటింట్లో నేను సుఖాన్నిస్తున్నా ఇలా పక్కచూపులు చూస్తే కత్తిపీటతో గుత్తి కోసి పారేయాలన్నంత కోపమొచ్చింది.
“ఊరుకోవే ! నేను చూసుకొంటాను కదా. నువ్వు కంగారు పడకు ఇంకా నాలుగు రోజులు సమయం ఉంది ఏదన్నా ఆలోచిస్తానులే” అని ఆరోజుకు సర్దిచెప్పాను.

దానికలా చెప్పానే కానీ నా మనసు మనసులో లేదు. ఈయన్ని చూసే చూపులోంచి అన్నీ తేడాలోచ్చేసాయి నా ట్రీట్మెంట్లో. నా అనుమానపు చూపులకి గొడవలూ అయ్యాయి. కానీ నేను బయటపడకుండా దొంగకి తేలుకుట్టినట్టు చేసి రెడ్ హ్యాండెడ్గా పట్టుకోవాలని నిర్ణయించుకొన్నాను. పాదరసం లాంటి నా తెలివితో ఒక ఐడియా వేసాను. మర్నాడు పనిలోకొచ్చిన యాదమ్మకు ధైర్యం నూరిపోసి “సారూ నిన్న మీరన్న టైంకే వస్తాను కానీ ఒక్క గంటలో వెళ్ళిపోతాను. కానీ రెండు షరతులు. నిన్న మీరన్నట్టూ పెరటిలో ఉన్న సింగిల్ రూంలోనే కలుద్దాం, గదిలో గుడ్డిదీపం తప్ప ఏ లైట్లూ ఉండకూడదు. అదీకాక అస్సలు మాట్లాడకూడదు, నన్ను మాట్లాడించద్దు. ఈ షరతులూ ఒకే ఐతేనే నేను వస్తాను. లేకపొతే పనిమానేసి నేనూ నా పెనిమిటీ వేరే ఊరుపోతాము” అని చెప్పమన్నాను. పొల్లుపోకుండా యాదమ్మ అదే ఆయనకి చెప్పింది. నేను వంటింట్లో టీ పెడుతూ కిటికీలోంచీ వాళ్ళ సంభాషణ విన్నాను.

శనివారం సాయంత్రం రానే వచ్చింది. నేను గుడికని బయల్దేరుతుంటే మావారు కొంచం హడావుడిగా ఉన్నారు. “రానీ ..రానీ ..అందాకా వచ్చి దొరికాకా అప్పుడు పని చెబ్తా” అని మనసులోనే అనుకొంటూ నేను గేట్ వేసి వెళ్ళిపోయాను. మా వీధి చివర నిలబడి ఇంటి వైపే చూస్తున్న నాకు మా ఆయన బండి తీసుకొని బయల్దేరడం కనిపించింది. ముందుగా అనుకొన్నట్టూ యాదమ్మ తను కట్టుకొనే చీరని ప్లాస్టిక్ కవర్లో నాకందించింది. వడివడిగా రెండే అంగల్లో మా ఇంటికి చేరి, నేను గుట్టు చప్పుడు కాకుండా మా ఇంటి గేట్ తీసుకొని సందువైపు నుంచీ పెరటి గుమ్మం దగ్గరున్న సింగిల్ పోర్షన్లోకెళ్ళాను.

చీర మార్చుకొని నా చీరా, జాకెట్, బ్రా, ప్యాంటీ తీసి అల్మారాలో దాచేసాను. యాదమ్మకు మల్లె నా జుత్తుని కొప్పుచేసి ముడేసుకొన్నాను. జాకెట్ లేకుండా కొంగునే యాదమ్మలాగా కప్పుకొని మంచమ్మీద వెల్లకిలా పడుకొన్నాను. మావారి బండి ఆగిన చప్పుడు, తర్వాత గేట్ వేసిన చప్పుడూ అయ్యాయి. పెరటివైపు అడుగుల శబ్దం ఔతుంటే నేను నిశ్శబ్దంగా ఉన్నాను. ఇంతలో తలుపు తెరుచుకొంటూ ఒక వ్యక్తి వచ్చాడు. లోపలికొచ్చేప్పుడు బయటనుంచీ పడ్డవెలుతురులో చూడడమే కానీ ఎవరో నేను గుర్తించలేకపోయాను. ఖచ్చితంగా మా ఆయనైతే కాదు. నాకు గుండెల్లో పిడి పడ్డట్టయ్యింది.
“పనయ్యాకా వచ్చెయ్యండి, ముందువైపు వరండాలో ఉంటాను. మళ్ళా ఇంటి దగ్గర దిగబెడతాను” మా ఆయన స్వరం బయటనుంచే వినిపించింది. దూరంగా నడుస్తూ చెబ్తున్న ఆయన మాటలు మంద్రంగా వినిపిస్తూనే తలుపు మూసిన వెంటనే ఆగిపోయాయి.

పతి శీలాన్ని శంకించి, పరీక్షించాలని అత్యుత్సాహంతో తెలివి ప్రదర్శించి, ఇలా పరాయి పురుషుడితో చీకటి గదిలో వివస్త్రగా మిగిలాను నేను.

ఆరోజు సాయంత్రం ఆ చీకటి గదిలో జరిగినది కేవలం నాకు ఆ వ్యక్తికి తప్ప ఎవరికీ తెలియదు కనుక, నాకింకొక గతి లేదు కనుకా, నా శీలాన్ని పణంగా పెట్టడానికే నిర్ణయించుకొన్నాను. అరిచి రాద్దాంతం చెయ్యడం వల్ల పోయేది నా ఇంటి పరువే ! మహా ఐతే ఆ వొచ్చిన వ్యక్తిని “నీకిదేం బుద్ధి?” అని మొహం తగలేయచ్చు. కానీ ఉపయోగం లేదనిపించింది. ఐనా ఈ రోజు కొత్తగా పోయేది ఏముంది కనుకా? ఎక్సైజ్ ఇన్స్పెక్టర్ తో మూడు రాత్రిళ్ళు గెష్ట్ హౌస్ లో అంటకాగిపోయాను. అక్కడలేనిది ఇక్కడా?

నా భర్త వస్తే ఆయనతో పోటేయించుకొని, పరాయి ఆడదానిమీద ఆయనకున్న తీట కళ్ళారా చూసి, చీకట్లోంచీ బయటికొచ్చి రెడ్ హ్యాండెడ్ గా దొరికిన మొగుడుని బుద్ధొచ్చేలా చెయ్యచ్చు అనుకున్నాను కానీ కథ ఇలా అడ్డం తిరిగి బెడిసి కొడుతుంది అనుకోలేదు. నా అత్యుత్సాహమే దీనికి కారణం.

మనసులో ఎంత ఎంత మధనపడుతున్నానో ఆ భగవంతుడికే తెలియాలి.

ఇంతలో..

ఉనంట్టుండి నా తొడపై ఆ వ్యక్తి చెయ్యి పడింది. వొళ్ళు ఘల్లుమని ఈ లోకంలోకి దొర్లిపడ్డాను. అనంత ఊహాప్రవాహాన్ని ఒక్క క్షణంలో సమాధి చేస్తూ ఆ స్పర్శ నన్ను వర్తమానంలోకి మేలుకొల్పింది. పల్చని కాటన్ పంచె కట్టుకింద అతని పురుషాంగం కొద్దిగా లేచి ఉంది. నేను చేతులతో తడుముతుండగా అది మెల్లె మెల్లెగా ఊపిరిపోసుకొంటూ కొద్దిగా పరిమాణంలో పెద్ద్దదై బిగుతుగా తయారయ్యింది. అంతే నా నడుము మీద చేయి వేస్తూ ఆ వ్యక్తి నన్ను మంచం చివరకి లాగగా, అసలే మోకాళ్ళ మీదనున్న చీరని నేను నడుము మీదకు లాగుతూ డాగీ పొజిషన్ కి వచ్చాను. వెచ్చని నా పిరుదులపై ఒక చెయ్యి పడి నిమురుస్తూ కిందకు నడుముని వంచమనేట్టు మర్దించింది. అర్ధం చేసుకొన్న నేను ఇంకొంచం వంగాను. ఆ సగం నిడగదన్నిన పురుషాంగాన్ని ఒక చేత్తో పట్టుకొని నా పూపెదాల మీద రాస్తూ లోపలికి తోసే ప్రయత్నం చేస్తున్నాడా వ్యక్తి.

ఉపరతి లేక, శృంగారానికి అస్సలు సంసిద్ధంగా లేని నేను ఏదో బొమ్మలాగా అతనికి సహకరిస్తున్నానే తప్ప నాలో ఏ చలనమూ లేదు ఏ భావనా లేదు. ఉన్నదంటూ ఉంది అంటే అది ఒక్క ఆలోచనే! ఈ తతంగం అంతా ముగుసి వేరెవరి కంటా పడకుండా నేను గుడినుంచి ఇంటికొచ్చినట్టూ వచ్చి ఏమీ జరగనట్టు నా రోజూ వారి పనుల్లో పడిపోవడమే.

ఇంతలో అతగాడి బొటన వేలు గోరు నా ఉపస్థుకి గుచ్చుకొంది.” ఆహ్!” అన్నాను అప్రయత్నంగా. మౌనమే ముఖ్యమైన షరతు అని గుర్తొచ్చి నొప్పి దిగమింగుతూ నా చేత్తో అతని బులపండుని నా పూ..చీలిక మధ్యనుంచాను. అంతే చిన్న జర్క్ తో నాలోకి దిగబడ్డాడు ఆ వ్యక్తి. అతనిది పెద్ద ఆయుధమవ్వకపోవచ్చును గానీ కైవారం చాలా పెద్దగా ఉండి, బొక్క నిండిపోయిన ఫీలింగ్తో ఒకటే నొప్పి పెట్టసాగింది. మెల్లె మెల్లెగా ఆయన నడుమూపుతూ నా మదనమందిరంలో స్ట్రోక్స్ ఇస్తుంటే నాకూ ఆ ఇది మొదలయ్యింది. ఇంతలో నన్ను డాగీ పోజ్ నుంచీ మంచమ్మీద వెలకిలా పడదోసి దగ్గరకు లాగుతుంటే నేనే సహకరిస్తూ జరిగాను.

ఆ వ్యక్తి చేతుల్లో పటుత్వమూ లేదు పెద్ద బలశాలీ కాదు నన్ను ఎటు తిప్పితే అటు తిరుగుతూ నేనే సహకరిస్తున్నాను. ఈ పొజిషన్లోకొచ్చి మొహమ్మీద వేసుకొన్న యాదమ్మ చీర కొంగు అంచునుంచీ కిందకు చూస్తే.. వెల్లకిలా పడుకొన్న నా యదపై పాలపొంగులు లయబద్ధంగా ఊగుతుండగా వాటి మధ్య నుంచీ ఆ గుడ్డి దీపం వెలుగులో కనిపించింది ఒకటే దృశ్యం.

తమలపాకులా పలుచగా ఉన్న నా పొట్టా పొత్తికడుపు మీద గుండ్రంగా ఉన్న ఆతని బానపొట్ట బరువు పడి నాకు ఊపిరాడనట్టూ చేస్తోంది. నా రెండు కాళ్ళనూ పంగసాచి ఆయన పూ లోతుల్లో దండెత్తుతుంటే అప్రయత్నంగా వచ్చే నా మూలుగులని మునిపంటితో కిందపెదవిని నొక్కి ఆపుకొనే ప్రయత్నం చేస్తున్నాను. కళ్ళకి కంపించేది సగమే ఐతే దిమ్మకి తెలుస్తోంది రెండో సగం. ఆ పూ పెదాలూ, దిమ్మ చుట్టూతా కూడా తడిదేరిపోయి ఆయన నన్ను లంఘించుకొన్నప్పుడల్లా మా శరీరాలని అతికించే ప్రయత్నం చేస్తూ… విడిపోతూ తపక్ తపక్ మన్న శబ్దాలకి కారణం ఔతోంది ఆ చెమ్మదనం.

ఆయనా దీర్ఘంగా ఉచ్చ్వాశ నిష్వాసలందుకొంటూ రొప్పుతున్నారు. ఒక్క సారిగా ఆగిపోయి లేచారు. పొజిషన్ మార్చమన్నారేమో అని నేననుకొని పైకి లేచేలోపే ఆయన చొక్క బొత్తాలు పెట్టుకొంటూ పంచె కట్టుకోడం ఆ మసగ వెలుగులో చూసాను. “ఏంటి? ఐపోయిందా? అప్పుడే !” అనుకొంటుండగా లేచి మంచమ్మీద కూర్చొన్న నా యోనిలోంచి కారిన ఆయనగారి వీర్యం తొడలకి తాకింది. ఓహో! లోతుల్లో కార్చడం వల్ల తెలియనేలేదు అనుకొంటూ తువ్వాలందుకొన్నాను. ఇంతలో గదిలోకి బోలెడు వెలుతురు వస్తుండటంతో కొంగుని ముఖానికడ్డంగా పెట్టుకొని ఆ వ్యక్తి వైపు చూసాను. ఎవరో ముసలాయన, బాగా పెద్దాయాన . తలుపు గడియ కూడా పెట్టకుండా జారగిలా వేసి వెళ్ళిపోతున్న ఆయన్ని ఎక్కడో చూసినట్టనిపించి గబుక్కున లేచి కిటికీ తలుపుని చూపుడు వేలుతో తోసి తొంగిచూసాను.

అవాక్కవ్వడం నావంతయ్యింది.

“బాబాయ్ గారు!”

ఇప్పుడు మావారు ఈయనని వాళ్ళింటి దాకా దిగబెట్టొచేలోపు నేను ఈ గదిని సర్దేసి, బట్టలు మార్చుకొని, యధాతథంగా ఇంట్లోకెళ్ళి అప్పుడే గుడినుంచీ వచ్చినట్టూ బిల్డప్ ఇవ్వాలన్నమాట ! ముందున్న కర్తవ్యం కళ్ళ ముందు క్లియర్గా కనిపించింది

హహ్! అని ఒక్క నిమిషం అలా మంచమ్మీద వెల్లకిలా పడుకొని యాదమ్మ చీరతో నా మానాన్ని శుభ్రం చేసుకొంటూ బాబాయ్ గారితో జరిగిన గత కొన్ని నిమిషాలనీ కళ్ళకు కట్టినట్టూ మనసులోనే రెవైండ్ చేసుకొంటూ ఉండిపోయాను. నాకు ఒక్క సారైనా అవ్వకుండా, అసలు అలా వేడిరాజుకొన్న కొద్దిసేపటికే …అర్ధాంతరంగా జావగారిపోయారు. అలా మావారే అవ్వజేసుకుని పోతే అమ్మనా బూతులూ తిట్టేదాన్ని…. కానీ ఆరోజు పరిస్థితి వల్లా ఏం అనలేకపొయినా, ఆ వ్యక్తి బాబాయ్ గారే అని తెలిసినందువల్లా నాకు ఏ మాత్రం కోపం కూడా రాలేదు.

భార్య పోయి ఇన్నాళ్ళు ఆవురావురన్న ఆయన మగతనం ఇప్పుడిలా చల్లబడింది అనిపించింది. లేచి ఆ సింగిల్ పోర్షన్ గది సర్దేసి యధాతధంగా నా లోదుస్తులూ , జాకెట్, చీరా కట్టేసుకొని యాదమ్మ చీరని కవర్లో పెట్టేసి నేను మా ఇంట్లోకెళ్ళిపోయి టీవీ చూస్తుండిపోయాను.మా ఆయనా పిల్లలూ వచ్చాకా షరామామూలుగా పొద్దుకూకిపోయింది.

మర్నాడు స్నానానికి ఉపక్రమిస్తుండగా అప్పటికే నా ప్యాంటీపై కొన్ని వీర్యం మరకలు నిన్నటి చీకటింటి ఆటనీ, బాబాయిగారినీ గుర్తుకు తెచ్చాయి. పూపెదాలు అంటుకుపోయినట్టున్నాయి. ఎండిపోయిన చిక్కని వీర్యం తాలూకు మదపు వాసన గుప్పుమనగా, నేను గొంతుక్కూర్చొని పాస్ పోసుకోసాగాను. పాపం బాబాయ్ గారు ఎన్నాళ్ళయ్యిందో ఆయన స్కలించి అనిపించి జాలేసింది,

ఆయనకి ఈ విధంగానైనా భార్యలేని లోటు తీరిందన్న ఆనందం లోలోపల కలిగినా, ఎన్నాళ్ళిలా యాదమ్మ ముసుగులో?? అని మనసు ఉసూరుమంది. బాత్రూంలో టాయ్లెట్సీట్ మీద దీర్ఘంగా ఆలోచించి నేనో నిర్ణయానికొచ్చాను. స్నానం చేసి ఫ్రెష్ అయ్యాకా బ్రేక్ఫాష్ట్ చేస్తూ జరిగినది యధాతధంగా మావారితో చెప్పేసాను. ఆయన అవాక్కై కోప్పడ్డారు. .. ఎక్సైజ్ ఇన్స్పెక్టర్ కి నన్ను తార్చిన విషయం కన్నా ఇది ఏ మాత్రం తీసిపోదని నేనూ గట్టిగానే జవాబిచ్చాను. ఆయన ఇహ మారు మాట్లాడలేకపోయారు. నాకు తెలిసి ఈ విషయం మా ఆయన హరిబాబుకి చెప్పే ఉంటారు. ఎలాగూ రెండు సార్లు నేను పరాయివారికి లోబడ్డాను కనుక ఇలా చీటీ వ్యాపారం పేరుతో కొత్త స్కీం రచించి ఉంటారు.

చిత్రమేంటంటే ఇన్నాళ్ళైనా బాబాయ్ గారు ఇంకా పనిమనిషి యాదమ్మతోనే ఇదంతా జరిగిందన్న భ్రమలోనే ఉన్నారు. నేనూ మావారిని చెప్పొద్దన్నాను. మరలా ఓ సారి పనిమనిషితో కుదుర్చమని ఆయన ఈమధ్యనే అడగడం మొదలెట్టారని మావారు చెప్పారు. అందుకే కాబోలు ఇన్నాళ్ళయినా అదే పాత పనిమనిషనుకొని పంకజాన్ని తేరిపారా చూసారు పొద్దున్న అనుకొన్నాను నేను.