జీవితం.. చివరి భాగం

యల్. విజయలక్ష్మి డాన్సునాకు చాలా ఇష్టం. తెలుగు సినిమాతారల్లో ఆమె నంబర్ఒన్ డాన్సర్ అని నా రేటింగ్. ఆమె ముఖానికి ఆ విశాలనేత్రాలు, సొట్ట బుగ్గలు హైలైట్. యల్. విజయలక్ష్మిని చూసినప్పుడల్లా మా ఇంటర్ క్లాస్ మేట్ ఒకామె గుర్తుకొస్తూ వుంటుంది. ఆమె అసలు పేరు గుర్తు లేదు. మేం పెట్టిన నిక్ నేం ‘బీటా’. మా క్లాస్ మొత్తం 80 మందిలో ఆడపిల్లలు 20 మంది మాత్రమే. వాళ్ళల్లో నలుగురైదుగురు కాస్త చూపరులు. వాళ్లకు ర్యాంకులిచ్చారు మావాళ్ళు. ఆల్ఫా, బీటా, గామా, తీటా అనే పేర్లు పెట్టారు. మా క్లాస్ మేట్స్ లో చురుకైన బ్యాచ్ ఒకటుంది. ఆడపిల్లల మీద కామెంట్లు చెయ్యటం, గాలి కబుర్లు చెప్పుకోవడం బూతు మాటలు ధారాళంగా వాడటం వీళ్ళకు నిత్యకృత్యం. ర్యాంకులిచ్చింది వీళ్లే. నా ధ్యాస చదువు మీద ఉన్నప్పటికీ ఎక్కడ జనరల్ నాలెడ్జ్ మిస్ అవుతానో అని వీళ్ళను అప్పుడప్పుడు కలుస్తుండే వాణ్ణి.

ఈ ఆల్ఫా బీటా గొడవేంట్రా అని రాజశేఖర్ గాణ్ణి అడిగానొక రోజు. వాడు గ్యాంగు లీడర్. అరే మబ్బూ, ఆల్ఫా అంటే నెంబర్ ఒన్, బీటా అంటే రెండూ, గామా మూడు, తీటా నాలుగు అనీ ఇవి ఆడపిల్లల కిచ్చిన ర్యాంకులనీ చెప్పాడు. ఆ నలుగురు ఎవరో కూడా చెప్పాడు. “అరే ఆల్ఫా చూడరా, మోరెత్తి తెగ పోజు గొడతంది, బీటా సొట్ట బుగ్గలు చూడరా కొరికెయ్యాలనిపిస్తందిరా…” ఒక పక్క క్లాసు జరుగుతూనే వుంటుంది. రెండో పక్క ఈ కామెంట్లు. లెక్చరర్ కు వినపడకుండా వుండాలి, కాని ఆడపిల్లలకు మాత్రం లైట్ గా వినపడాలి. అందుకని వ్యూహాత్మకమైన చోటు చూసుకుని కూర్చునేది ఈ బ్యాచ్. పాఠం శ్రద్ధగా వింటున్నట్లు నటిస్తూ, మూతికి చెయ్యడ్డం పెట్టుకుని కామెంట్లు వదిలే వాళ్ళు. ఇంగ్లిషు, తెలుగు క్లాసులప్పుడు వీళ్ళ పక్కన కూర్చునే వాణ్ని. రాజశేఖర్ అందగాడే, మహా కొంటెవాడు. కామెంట్లు చెయ్యడంలో వీడే నంబర్ ఒన్. గ్రీకు అక్షరాలలో ఆల్ఫా, బీటా, గామాలు మొదటి మూడు స్థానాల్లో వుంటాయి. తీటాది ఎనిమిదో స్థానం. అసలీ నామకరణం రాజశేఖర్ గాడి పనే. ఐతే క్లాసంతా ఏకగ్రీవంగా ఆమోదించింది. (ఇక్కడ క్లాస్ అంటే అబ్బాయిలని అర్ధం)

నాలుగో ర్యాంకు అమ్మాయిని డెల్టాఅనాలి గాని తీటా అంటున్నారేంటి అని డౌటు వచ్చింది గాని అడక్కుండానే క్లియర్ ఐంది. ఒక రోజు ఇంగ్లిష్ క్లాస్ జరుగుతోంది. నేను రాజాగాడి పక్కనే కూర్చున్నాను. అటు పక్క నాలుగో బెంచీపై ఈచివర తీటా కూర్చుంది. ఇటు పక్క ఐదో బెంచీపై రాజా, వాడి పక్కన నేను కూర్చున్నాము. మేం కూర్చున్న చోటనుంచి అమ్మాయిలందర్నీ చూడొచ్చు వాళ్ళు గమనించకుండా. కాబట్టి ఇది స్ట్రాటజిక్ ప్లేస్ (వ్యూహాత్మక స్థానం). రాజాగాడేదో జోక్ వేశాడు – తీటాను ఉద్దేశించి. తల కొద్దిగా మావైపు తిప్పి రాజావంక ఓరగా చూసింది. మొహంలో కొంచెం నవ్వు. అరే దీన్నిట్రై చేస్తే పడుద్దిరా, మొహంలో గుల చూడు అన్నాడు రాజా. అప్పుడు వెలిగింది నాకు. గుల అంటే తీటేగా. కాబట్టి తీటా అనడం కరెక్టేగా అనుకున్నాను. నాక్కూడా తీటా కొంచెం కసిపిల్లే నేమో ననిపించింది. తీటా అసలు పేరు సుజాత. యావరేజ్ హైటు, కుదిమట్టంగా వుంటుంది. చామన ఛాయ, నవ్వు మొహం. కళ గల మొహం. ఫేసు, బాడి రెండూ ఎట్రాక్టివ్ గా వుంటాయి. ఈమెకు ఫస్టు ర్యాంకు ఎందుకు ఇవ్వలేదు అనిపించింది. ఏమైనా సమిష్టి నిర్ణయం కదా ప్రశ్నించకూడదులే అనుకున్నాను.

గామా అసలు పేరు గాని, మొహం గాని ఇప్పుడసలు గుర్తు రావడం లేదు. బీటా అసలు పేరు గుర్తు లేదు గాని యల్. విజయలక్ష్మి లాగా వుండేది. ఆల్ఫా అసలు పేరు వసుంధర. చదువులో కూడా ఫస్టే. మమ్మల్ని అసలు చూసేది కాదు. ఎప్పుడన్నా చూస్తేమాత్రం పురుగుల్లాగా చూసేది. అసలు చూడక పోవడం బెటర్ అనిపించేది. చాలా పొగరుంది అనుకునే వాళ్ళం. నా దృష్టిలో ఆమె అందగత్తే కాని నన్నాకర్షింది బీటా, తీటాలే. బీటా లాగా వుందని యల్. విజయలక్ష్మిని, యల్. విజయలక్ష్మి లాగా వుందని బీటాను ఆరాధించే వాణ్ని. సినిమాలో యల్. విజయలక్ష్మి డాన్సు వస్తే ఆనందంగా చూసేవాణ్ణి.

ఇప్పటికీ అంతే. యల్.వి.యల్.కి వీరాభిమానిని. బీటాను సెక్స్ పరంగా ఊహించుకో లేదు గాని తీటాను చూస్తేమాత్రం తీటగా వుండేది. ఆ శరీరాన్ని చుట్టేసుకుంటే ఎంత మెత్తగా వుంటుందో అనుకునే వాణ్ని. ఏమైనా తీటా నన్ను చూడ్డం లేదుగా, ఆమె చూపు రాజాగాడి మీదగా వుంది అన్న ఆలోచన డామినేట్ చెయ్యడంతో ఆమె పట్ల విరక్తి చెందాను. అసలింతకీ వాళ్లకి మేం ర్యాంకులిచ్చిన సంగతి తెలిసిందా? వాళ్ళెవరూ అబ్బాయిలతో మాట్లాడేవాళ్ళు కాదు. కాలేజి ఆవరణలో ఒక అబ్బాయి, ఒక అమ్మాయి మాట్లాడుతూ వుంటే చుట్టూ వరండాలలోంచి, క్లాస్ రూముల్లోంచి, కొన్ని వందల కళ్ళు గమనిస్తూ ఉండేవి. వాళ్ళను ప్రిన్సిపాల్ చూస్తే మాత్రం బ్యాండే. అయినా వాళ్ళు కూడా తగిన జాగ్రత్తలు తీసుకునే ఆ మీటింగులు పెట్టుకునే వాళ్ళని నా అనుమానం. మా క్లాస్ వాళ్ళైతే ఏనాడూ అలా కనపడలేదు.

అసలింతకీ రాజాగాడు తీటాను పట్టాడా? రెండేళ్ళు ఒకే క్లాస్ లో ఉన్నాం. ఏమన్నా జరిగిందా? ఏమీ జరగలేదనే నా అభిప్రాయం. రాజాకి తీటా మీద కంటే తీటాకే రాజా మీద క్రష్ అని నా అనుమానం. నాకేమో తీటా మీద క్రష్. ఆమె దృష్టిలో నేను పడనే లేదు. ఒకవేళ పడితే మాత్రం ఏమన్నా పొడిచే వాణ్నా. ఊహూ..ఆమే చొరవ తీసుకోవాలి, నాతో మాటలు కలపాలి, ప్లేసు, టైము, అన్ని ఏర్పాట్లూ చెయ్యాలి, నన్ను తీసుకెళ్లాలి. సీక్రెసీ జాగ్రత్తలు తనే తీసుకోవాలి. అప్పుడు మనం ఏదైనా చెయ్యొచ్చు. ఇదీ నా మైండ్ సెట్. ఆమె నన్ను పట్టించుకోక పోవడం కరెక్టే కదూ. ఇదిలా ఉంచితే, రాజా గాడు పంతులమ్మల్ని కూడా కామెంటు చేసే వాడు. ఇంగ్లిష్ లెక్చరర్ సువర్ణకుమారికి వెంకాయమ్మ అని పేరు పెట్టాడు. ఆమె కుర్ర లెక్చరర్. యం.ఏ. పాసవ్వగానే ఉద్యోగంలో చేరింది. పాతికేళ్ళు ఉంటాయేమో. అప్పటికింకా పెళ్లి కాలేదు. ముఖం బాగుండేది. మంచి హైటు, చక్కటి చీర కట్టు, వంపుసొంపుల శరీరం. ఆ ముఖంలో కాస్త చిరునవ్వుంటే ఎంత బాగుండేదో. మా 60మంది అబ్బాయిలమూ ఆమె అడుగులకు మడుగులొత్తే వాళ్ళం కాదూ. పాపం ఆమె వ్యక్తిగత విషయాలేమిటో గాని, ఎప్పుడూ చాలా సీరియస్ గా వుండేది. అబ్బాయిల్ని తిడతా వుండేది. పాపులర్ అవ్వాల్సిన ఆమె అన్ పాపులర్ అయింది. ఒక రోజు ఆమె క్లాసు లోకి ఎంటర్ అవుతుండగానే ‘వెంఖాయమ్మా’ అని అందరికీ వినపడేట్లు అరిచాడు రాజశేఖర్. ఎవర్రా అది అని కోపంగా అరిచింది మేడం. రాజశేఖర్ వంక అనుమానంగా చూసింది. వాడు బుద్ధిమంతుడు లాగా తలొంచుకుని టెక్స్ట్ బుక్కు పేజీలు తిప్పుతున్నాడు. చెప్పండి ఎవరా కూత కూసింది. ఎవడా రాస్కెల్, స్కౌండ్రల్, ఇడియట్, ఫూల్,…….తిడుతూనే వుంది. ఎవ్వరూ కిక్కురు మనలేదు. అందరికీ తెలుసు నేరస్థుడెవరో. అమ్మాయిల్లో మేడం అంటే ఇష్టం, రాజా మీద కోపం వున్న వాళ్ళున్నారు. వాళ్ళు కూడా నోరు విప్పలేక పోయారు. అంతకు ముందు వరకు నేను ఆవిడ క్లాస్ చాలా ఎంజాయ్ చేస్తూ ఉండే వాణ్ణి. పాఠం ఏమీ ఎక్కేది కాదు. ఆమెని చూస్తూ తన్మయం చెందే వాణ్ణి. సౌందర్యారాధన. పది,పన్నెండేళ్ళు ముందు పుట్టిఉన్నట్లయితే ఈ అందాన్ని సొంతం చేసుకునే వాణ్ని కదా అనుకునే వాణ్ణి. ఆ కోపం చూసి భయమేసింది. ముందు పుట్టి ఉండక పోవటం కరెక్టేలే అని సమాధాన పడ్డాను.

ఆల్ఫా అంటే మహీపాల్ గాడికి మహా క్రేజ్. నేను కూడా కొంచెం ఆయిల్ పోశా. ఒరే వసుంధర అంటే అర్ధం తెలుసా అన్నా. చెప్పరా అన్నాడు. వసుంధర అంటే భూమిరా, మహి అన్నా భూమేరా, నువ్వు మహీపాల్ అంటే భూమిని పాలించే వాడివి, వసుంధరను ఏలుకునే వాడివి అన్నాను. వాడు పొంగి పోయాడు. నాకు పార్టీ యిచ్చాడు. అంటే ఉడిపి హోటల్లో మైసూర్ బజ్జీ, కాఫీ. మరప్పట్లో అదే బ్రహ్మాండం. ఇంటర్ అయ్యాక వాళ్లిద్దరికీ మెడిసిన్ సీట్లు వచ్చాయి. ఐతే ఒక కాలేజీలో కాదు. చెరొక కాలేజీలో. నాకప్పుడు రాలేదు. వాడికి, నాకు గ్యాప్ వచ్చింది. వాడు ఫోర్త్ ఇయర్ లో పెద్దలు కుదిర్చిన సంబంధం చేసుకున్నాడు. పెళ్ళికి నన్ను పిలవలేదు. అది పరవాలేదు. నాతో ఒక మాట చెప్పొచ్చుగా. వాడు చేరిన కాలేజీలోనే నెక్ష్టు బ్యాచిలో చేరానుగా. వాడి కోసం నేను ఆల్ఫా దగ్గరికి వెళ్లి కాళ్ళు పట్టుకుని బతిమాలే వాణ్ణిగా. “నీ కోసం వాడు ప్రాణాలివ్వడానికి రెడీగా వున్నాడు, వాణ్ని కనికరించావంటే నీకొక పుణ్యం, ఒక లాభం దక్కుతాయి, వాడి ప్రాణాలు కాపాడిన దాని వవుతావు – అది పుణ్యం. జీవితాంతం నీ చెప్పు చేతల్లో వుండే మొగుడు దొరుకుతాడు – అది లాభం.” అని ప్రాధేయ పడితే ఆమె హృదయం కరిగేది కాదూ? అదేమన్నా పాషాణమా? వాడికి పోయి అడగటానికి దమ్ము చాలలేదు. సదా మీ సేవలో అన్నట్లు నేనొకణ్ణి వున్నాను కదా, నన్ను వాడుకోవచ్చుగా. వాడికి సాయపడే అవకాశం ఇవ్వనందుకు వాడి మీద కోపం వచ్చింది. అసలు వాడి ప్రేమ నిఖార్సయినదేనా అని డౌట్ వచ్చింది. డిగ్రీని, భార్యను తీసుకుని అమెరికా వెళ్ళాడు, బాగానే సెటిలయ్యాడు. ఆమధ్య అంటే మూడేళ్ళకిందట ఇండియాకు వచ్చాడు. ఒక పార్టీలో కలిశాము. ఆల్ఫా ఇంగ్లాండు లో ఉంటున్నదని ఉవాచ. ఏరా ఆల్ఫాను మర్చిపోయినట్లేగా అన్నాను. నో అని ఉద్వేగంగా అన్నాడు. ఆల్ఫా నా హృదయంరా అన్నాడు. వాడికి ఇప్పటికీ ఆల్ఫాఅంటే క్రష్ వుందట. నీ బొందలే అనుకున్నాను. నేనే సన్నాసి ననుకుంటే వీడు నన్ను మించిన సన్నాసిలాగున్నాడే అనుకున్నాను. నేనెట్లా సన్నాసిని అంటే రుక్కూ గురించి చెప్పాలి.

రుక్కూ గుర్తుకు రాగానే నా గుండె కలుక్కుమంది. మైండు బ్లాక్.
ఒద్దు ఇప్పుడు రుక్కూ గురించి ఒద్దు. రుక్కూ జ్ఞాపకాలు పక్కకు జరిపి మరల ఇంటర్ జ్ఞాపకాల్లోకి వెళతాను. పారిజాతం, కామాక్షి, కుమారి – వీళ్ళ గురించి చెప్పాలి.[/size]

పారిజాతం నాకంటే ఏడాది పెద్దది. నేను ఇంటర్లో చేరాను. తను పియుసి లో చేరింది. మా కాలేజి మేం ఉంటున్న ఇంటికి దగ్గరే. నడిచి వెళ్ళే వాణ్ణి. ఆమెని ట్యుటోరియల్ కాలేజీలో చేర్చారు. వాళ్ళ ఊళ్ళో కాలేజీ లేదు. వాళ్ళ నాన్నగారు, మా నాన్నగారు మంచి ఫ్రెండ్సు. మొదట హాస్టల్లో చేర్చారు గాని, మధ్యలో ఒకసారి బాగా జ్వరం వచ్చింది. అప్పుడు మాఇంటికి తీసుకొచ్చి వైద్యం చేయించారు. తగ్గిన తర్వాత హాస్టల్ వద్దు మా ఇంట్లోనే వుండి చదువుకో అన్నారు మా అమ్మా నాన్నా. వాళ్ళ కాలేజీ కూడా మా ఇంటికి దగ్గరే. మా పేరెంట్సు ని అత్తయ్య, మామయ్య అని పిలిచేది. మొదట్లో ఈమెను ప్రత్యేకంగా గమనించలేదు.

ఏంటమ్మా అంటూ దగ్గరకెళ్ళి నుంచున్నాను. లోపల చాలా భయంగా వుంది. తల దించుకునే ఓరకంట పారిజాతం వంక చూశా. తను సూటిగా నావంక చూస్తూ వుంది. ముఖంలో ఏభావమూ తెలీడం లేదు. చెప్పేసిందా అనుకుంటున్నాను. “పొద్దున టిఫిన్ కూడా తినకుండా పరుగెత్తావంట, పారిజాతం పిలిచినా ఆగలేదంట? ఏమంత ముంచుకొచ్చింది?” అంది అమ్మ. అమ్మయ్య అనుకున్నాను. స్పెషల్ క్లాసుంటే హడావుడిగా వెళ్ళాన్లే అని బొంకాను. కొంచెం ధైర్యం వచ్చింది. మా అమ్మ కాసేపు క్లాసు పీకింది. పారిజాతం మాత్రం నావైపు గంభీరంగా చూస్తూ వుంది. ఐతే చెప్పలేదన్నమాట అనుకున్నాను. తనపట్ల నాకు సెక్సుకోరికలు ఏర్పడినట్లు పారిజాతానికి గ్యారంటీగా అర్థమై వుండాలి. అయినా ఫిర్యాదు చెయ్యలేదంటే నన్ను క్షమించిందన్న మాట. మళ్లీ మనసులో కొద్దిగా అనుమానం. విషయాన్ని అమ్మ దృష్టికి తెచ్చి ఉండొచ్చు, అమ్మేమో ఆమెకు సర్ది చెప్పి ఉండొచ్చు. నాన్నకు చెప్పొద్దని ఇద్దరూ అనుకుని ఉండొచ్చు. ఆయనకు తెలిస్తే నా చాప్టర్ క్లోజే. అప్పటి నుంచి పారిజాతాన్ని ఆ దృష్టితో చూడ్డం మానేశాను. కొద్ది రోజుల్లోనే తన చదువు పూర్తయింది, వాళ్ల ఊరు వెళ్ళిపోయింది. మరో రెండేళ్లకు పెళ్లి చేశారు. దూరంగా వెళ్ళిపోయింది. నాకామె పట్ల కృతజ్ఞతా భావం ఏర్పడింది. మళ్లీ ఆమెను చూడలేదు.

పారిజాతంతో నా ప్రయోగం అయ్యాక చాలా రోజులు అపరాధ భావం పీడించింది. ఎవరితోనూ చెప్పుకోలేక పోయాను. మా సోంబేరి బ్యాచిలో చెప్పుకుంటే ఎగతాళి చేస్తారు. చేతకానోడా అంటారు. సరే ఇంతటితో బుద్ధి వచ్చిందా? వచ్చింది కానీ కొన్నాళ్ళే. పారిజాతం వెళ్ళిపోయిన కొంత కాలానికి (రెండు మూడు నెలలు) కామాక్షి కనపడింది.

కామాక్షిని తలచుకోగానే జయ అత్తయ్య గుర్తుకొచ్చింది. అప్పుడు కాలేజీకి సెలవలు. పారిజాతం ఎఫైర్ కు సంబంధించిన అపరాధ భావనలోంచి బైట పడుతున్నాను. మళ్లీ మనసును మన్మధుడు ఊపుతున్నాదు. రహస్యంగా సెక్సు పత్రికలు చదువుతున్నాను. బొమ్మలూ, కథలు ఉండే పుస్తకాలు, పోకెట్ సైజు నవలలు దొరికేవి. అవి చదువుతుంటే బలే మజాగా వుండేది. పెద్ద రొమ్ముల భామల చిత్రాలుండేవి. పైట తొలగి, జాకెట్ లోంచి పొంగుతున్న రొమ్ములు, వాటి మధ్య లోయ చూస్తుంటే అద్భుతంగా వుండేది. ఇంతకు ముందు పట్టించుకోని ఆడవాళ్ళను కూడా ప్రత్యేక శ్రద్ధతో గమనించడం మొదలైంది. ఈ కథల ప్రభావంతో మా అమ్మ వయసు వాళ్ళను కూడా కోరికతో చూడ్డం మొదలైంది. చాలా జాగ్రత్తగా వాళ్ళు గమనించకుండా వాళ్ళను చూస్తూ వుండే వాణ్ణి. మా అమ్మతో మాట్లాడడానికి కొంతమంది చుట్టుపక్కల లేడీస్ వస్తూ వుండే వాళ్ళు. వదినగారూ అనే వాళ్ళు మా అమ్మను. వాళ్ళ శరీర భాగాల్ని, ముఖ్యంగా రొమ్ముల్ని, పుస్తకాల్లో చూసిన బొమ్మలతో పోల్చి అంచనా కడుతూ వుండే వాణ్ణి. ఒకామె నాకు బాగా నచ్చింది. పేరు జయప్రద. జయ అత్తయ్యా అని పిలిచే వాణ్ణి. ఆమె, అమ్మ ముందు గదిలో కూర్చుని మాట్లాడుతూ వుండే వాళ్ళు. నేను చదువు వంకతో మధ్యగదిలో కెళ్ళి తలుపులు దగ్గరగా జారవేసే వాణ్ణి. రెండు తలుపుల మధ్య కొద్దిగా గ్యాప్ ఉండేలా చూసుకునే వాణ్ని. జయ అత్తయ్య మంచి హైటు, ఎత్తుకు తగ్గ లావు, మంచి కలరు, చక్కటి ముఖం, ఎత్తుకు తగ్గ ఎత్తులు, అంటే భారీ స్తనాలు- కొబ్బరి బొండాలే. పిరుదుల సంగతి చెప్పనక్కర్లేదు. మామూలు సెక్సీకాదు. వీర సెక్సీ అని చెప్పాలి. ఏ విధంగానూ వంక పెట్ట లేని అందం. అంతటి అందగత్తెకు వ్యవహార దక్షత తక్కువ. కొంచెం అయోమయం టైపు. ఇంటి విషయాలు, చుట్టపక్కాల విషయాలకు సంబంధించి మా అమ్మను సలహాలడుగుతూ వుండేది. చాలా సేపు మాట్లాడుకునే వాళ్ళు. జనరల్ గా మధ్యాన్నసమయంలో ఆమె వస్తుండేది. ఇంట్లో మరెవరూ ఆ సమయంలో వుండే వాళ్ళు కాదు. నాకది ఎడ్వాంటేజ్ ఐంది. తలుపు సందు లోంచి చూస్తుంటే ఆమె ఎద నాకెదురుగా కొట్టొచ్చినట్టు కనపడేది. కొంచెం ముందుకు వంగి మాట్లాడుతూ వుండేది. పైట కొంచెం జారివుండేది ఎప్పడు చూసినా. ఏమి నా అదృష్టం అనిపించేది. ఎంత పెద్ద రొమ్ములు, పావు భాగం జాకెట్ అంచు పైకి పొంగి కనిపించేవి. వాటి మధ్య లోయ – ఈ దృశ్యం చాలు ఇంకేం కావాలి అనుకునే వాణ్ని. అంతకు మించి కోరుకోవడానికి నాకు ధైర్యం లేదు, అవకాశం లేదు. అలా చూస్తూ నా లింగాన్ని రుద్దుకుంటూ మైమరచి పోయేవాణ్ణి. సమయం తెలిసేది కాదు. మా అమ్మ లేచి లోపలకొచ్చే సూచన కనపడగానే గబుక్కున మంచం మీద పడుకుని నిద్రలో వున్నట్టు నటించే వాణ్ణి. ఒకరోజలా పడుకుని నిజంగానే నిద్రలోకి జారిపోయాను.

ఒక దీవిలో ఇద్దరమే వున్నాం. నేనూ, జయా అత్తయ్య. అలా ఎలా జరిగిందో గాని మొత్తానికలా జరిగింది. మంచి ఫల వృక్షాలున్నాయి. గల గలా పారే సెలయేరు వుంది. కాబట్టి ఆకలి దప్పుల బాధ లేదు. స్వచ్ఛమైన గాలి. చల్లని వాతావరణం. తోడుగా మదవతి యైన ముదురు భామ. ఆమెకు నేనంటే ఎంతో ప్రేమ. పళ్ళు తిన్నాము, నీళ్ళు తాగాము, సెలయేట్లో జలకాలాడాము. ఆమె చీర విప్పి, లంగా, జాకెట్ తో నీళ్ళలోకి దిగింది. పక్కనే చిన్న కొండ. కొండపై నుంచి జారుతున్న జలపాతం, ఆ జలపాత ప్రవాహమే ఈ సెలయేరు. నాకు ఈత వచ్చు. ఆమెకు రాదు. గట్టుకు దగ్గరలోనే ఉండి వొంటిని కడుక్కుంటూ వుంది. జాకెట్ తడిసింది. ఉన్నాలేకున్నా ఒకటే లాగుంది. గొంతు వరకు నీటిలో ఉండేలా కూర్చుంది. జాకెట్ విప్పి పిండేసింది. లంగా కూడా విప్పి పిండేసింది. ఒక బండ మీద ఎండ. అక్కడ వాటిని ఆరేసింది. నేను నీళ్ళలో వెల్లికిలా పడుకుని బ్యాక్ స్ట్రోక్ చేస్తున్నాను. ఒక కంట ఆమెను గమనిస్తూనే వున్నాను. నాకేమీ తొందరగా లేదు.

చిన్నగా ఈదుకుంటూ ఆమె దగ్గరకు చేరాను. కొంచెం సిగ్గుగా నా వైపు చూసింది. వీపు రుద్దనా అని అడిగాను. మూతి చిన్నది చేసి తల అడ్డంగా ఊపింది. నేనూరుకుంటానా? వీపు మీద చేయి వేసి సుతారంగా నిమిరాను. వొళ్ళు జలదరించినట్లు ఒక్క షేకిచ్చింది. నీళ్ళలోఉన్న ఆమె శరీరాన్ని తడుముతున్నాను. ఎంతో నున్నగా, మెత్తగా ఉందా వీపు. కాసేపు నిమిరి తరవాత వీపు తోమాను. ఆ నిగారింపు నీళ్ళలోంచి కూడా తెలుస్తోంది. వీపు మీద నుంచి నా చేతిని నడుం మీదకు జరిపాను. రెండు చేతులూ నడుం మీద అటూఇటూ వేశాను. పైకీ కిందకీ జరిపాను. వెడల్పైన శరీరం నడుం దగ్గర సన్నబడింది, మళ్ళి కింద బాగా వెడల్పయింది. భుజాల మీద చేతులేసి నిమురుతూ జబ్బలు రుద్దుతూ చేతులపై నా అరచేతులేశాను. ఆమె చేతులపై బాగా రోమాలున్నాయి. ఆమె చేతుల్ని తడుముతుంటే తొడలు తగిలాయి. ఇక వాటిపై చేతులేశాను. తన చేతుల్తో నా చేతుల్ని నెట్టేసింది. మళ్ళి వీపు మీద చేతులేసి చంకల్లోకి పోనిచ్చాను. ఒళ్ళు ఒక్క సారి బిగుసుకుంది, వెంటనే సడలింత. చంకలో పట్టుకుచ్చు ఎంత మెత్తగా వుందో. కొంచెం ముందుకు జరిపాను చేతిని. స్తనం ఉబ్బు మెత్తగా తగిలింది. రెండు చేతుల్ని అలా అలా చంకల్లోంచి ముందుకు పోనిచ్చాను. నా చేతులపై తన చేతులేసింది. తోసేయాలనుకుందేమో గానీ, ఆమె చేతులు బలహీనపడ్డాయి. కళ్ళు సగం మూతలు పడ్డాయి. ట్రాన్స్ లోకి వెళ్ళినట్లుగా వుంది.
జన్మ ధన్యమైందనుకుంటూ రొమ్ముల్ని పరామర్శ చేస్తున్నాను. నాకు గగుర్పాటు, పులకింత. ముందు రొమ్ముల ఉపరితలాన్ని నా అరచేతులతో సర్వే చేశాను. ఇది వైశాల్యం కొలత. నున్నటి ఉపరితలం. మృదువైన వంపు. కొద్దిగా వాలినా చక్కటి షేపు. నిక్కబొడుచుకున్న చను మొనలు. ఆ రెండింటినీ బొటనవేలు,చూపుడు వేళ్ళ మధ్య పట్టుకుని సున్నితంగా నలిపాను. ఒక్కసారిగా ఎగిరిపడింది. అరచేతుల్ని స్తనాలపై బోర్లించి చిన్నగా అదిమాను. అద్భుతమైన ఫీలింగ్. తన్మయంలో పడ్డాను. కళ్ళు మూసుకు పోతున్నాయి. మళ్ళి తేరుకుని మొత్తం రొమ్ము ఒక చేతిలో పడుతుందేమో నని చూశాను. చేతిని మించి చాలా వుంది. ఈసారి రెండు చేతులూ వేశాను. దాదాపు పట్టింది. ఇక రెండు స్తనాలనూ రక రకాలుగా నిమరటం, నొక్కటం, పిసకటం చేస్తూ ఎంత సేపు గడిపానో తెలీదు.

కాసేపయ్యాక ఇద్దరం సెలయేరు పక్కనే ఒక పెద్ద బండ రాయి మీద ఉన్నాం. ఇద్దరం పూర్తి నగ్నంగా వున్నాం. వెల్లకిలా పడుకొని ఉన్నాము. బాగా చదునుగా ఉందా రాయి. జయకు మాగన్ను పట్టింది. నేను లేచి కూర్చుని ఆమె అందాన్ని కళ్ళతో ఆరగించసాగాను. ఉదయకాంతిలో ఆమె శరీరం వెలిగిపోతోంది. నిదానంగా శ్వాసించుతున్నది. భారీ ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసాలు. వాటికనుగుణంగా కదులుతున్న ఎద. ముఖం ప్రశాంతంగా వుంది. నుదురు, కళ్ళు, ముక్కు, చెంపలు, పెదాలు, చుబుకం, అన్నీ తీర్చి దిద్దినట్లున్నాయి. ఎంత చూసినా ఇంకా చూడాలనే అనిపిస్తోంది. మూతి మీద సన్నని మీసకట్టు వుంది. దగ్గరగా చూస్తేగాని తెలీదు. ఇదొక అదనపు ఆకర్షణ. చూపు కిందకు జరిపాను. పొట్ట ఎత్తుగా లేదు. కాని కొవ్వు బాగానే వుంది. బొడ్డు చాలా లోతుగా నుయ్యి లాగా వుంది. వేలు పెట్టి చూద్దామనిపించింది. కాని కోరికను వాయిదా వేసుకున్నాను. నడుం మరీ సన్నం కాదు. కాని, ఆ భారీ రొమ్ము భాగం, విశాలమైన జఘన భాగం ఆ నడుమును సన్నగా చూపుతున్నాయి. పొత్తికడుపు చాలా ఆకర్షణీయంగా వుంది. కింద భాగంలో త్రికోణాకారంలో నల్లటి గుబురుంది. దానికటూ ఇటూ తొడలున్నాయి. పొడవైన, లావైన, నునుపైన తొడలవి. కాళ్ళు బాగున్నాయి. పాదాలు ఇంకా బాగున్నాయి. ఎక్కడా ఒక్క మచ్చ లేదు. పిల్లల్ని కన్నది గదా పొట్ట మీద కొన్ని తెల్లటి సన్నటి చారలున్నాయి. వెల్లకిలా పడుకుందిగా వెనక భాగం చూడ్డం ఎలా? నడుం పక్కగా చేయి దూర్చి వీపు గోకాను. మగతలోనే అటుపక్కకు తిరిగింది. నా సామి రంగా ఇప్పుడు చూడాలి. రెండు కళ్ళూ చాలడం లేదే. పిర్రలంటే అవి. ఎంత ఎత్తు, ఎంత విశాలం. నిదానంగా నిమురుతుంటే మజాగా ఉంది. కొద్దిగా పిసికాను. మెత్తగా ఉన్నాయా గట్టిగా ఉన్నాయా అర్థం గాక మళ్ళి పిసికాను. అంతే, భుజం మీద ఒక
భుజం మీద ఒక చెయ్యి పడి నన్ను గట్టిగా ఊపింది. నేను జర్రున జారి నీళ్ళలో పడ్డాను.

ఉక్కిరి బిక్కిరి అయ్యాను. ఊపిరి అందడం లేదు………..కళ్ళు తెరిచాను. నేను నీళ్ళలో లేను, మంచం మీదున్నాను. మా అమ్మ నా ముఖం లోకి సీరియస్ గా చూస్తోంది. ఇక ఇహం లోకొచ్చాను. చెదిరిన కల పగిలిన అద్దంలా ముక్కలైంది. ఆ ముక్కల్ని పేర్చి జారిన దృశ్యాన్ని తయారు చెయ్యటానికి మనసు ప్రయత్నిస్తున్నది. మళ్లీ ఆ కలలోకెళ్లాలని ఒకటే పీకుడు. వేళ కాని వేళ నిద్ర పోతున్నావు, చాల్లే లే ఇక అని మా అమ్మ మొట్టికాయ వేసింది. తియ్యటి కల లోంచి చేదు వాస్తవంలోకి వచ్చేశాను.

బజారు కెళ్ళి సరుకులు తెమ్మని లిస్టూ, డబ్బులూ ఇచ్చింది అమ్మ. వెళ్లి తెచ్చాను. మళ్లీ ఏకాంతం దొరికింది. రేడియో లో వివిధ భారతి పాటలు వింటూ కూర్చున్నాను. ఎస్. జానకి పాటలూ ఎల్. ఆర్. ఈశ్వరి పాటలు వింటూ ఆనందిస్తున్నాను. జయత్త గొంతు పరవాలేదు. మరీ శ్రావ్యంగా ఉండదనుకుంటా కాని, కర్ణ కఠోరం మాత్రం కాదు. ఆమె జానకి లాగానో, ఎల్. ఆర్. ఈశ్వరి లాగానో పాడ గలిగితే …… అబ్బ అద్భుతం కదా అనిపించింది. ఆ అందానికి ఈ కళ జత ఐతే ఎంత బాగుండు. వరూధిని జయత్త లాగా ఉండేదా? జయత్త ముందు వరూధిని దిగదుడుపేమో. ఆ వరూధిని ప్రవరాఖ్యుణ్ణి చూడగానే వెంట బడింది. ప్రవరాఖ్యుడేమో పారిపోయాడు. ఈ ప్రవరాఖ్యుడికేమో నేటి వరూధినిని చూస్తే మనసు నిలవడం లేదు. కోరికలు పరవళ్ళు తొక్కుతున్నాయి. కాలం మారింది కదా, సీను తిరగబడింది. ఏంటో, ఆ నాడు ప్రవరాఖ్యుడి స్థానంలో నేనుంటేనా కథ మొత్తం మారి పోయుండేది కదా. ఇంతకీ అప్పటి ప్రవరాఖ్యుడు నేనే నేమో! పారిపోయి ఇంటికి చేరాక నాలుక కరుచుకున్నానేమో. అవకాశం వచ్చినప్పుడేమో చేసిందది—పరుగో పరుగు.
ఈ జన్మలో బుధ్ధి వచ్చిన ప్రవరాఖ్యుణ్ణి నేనే నన్నమాట. నేటి ప్రవరాఖ్యుడికి బుద్ధి వచ్చింది, ఒక వరూధినేమిటి అనేక మంది వరూధినులు తారస పడుతున్నారు. కాని ఒక్కరూ ప్రవరాఖ్యుడి వెంట పడటం లేదు. వీళ్ళకి పూర్వ జన్మ జ్ఞానం, జ్ఞాపకాలు లేవా? ఎవరన్నా మునులు శపించారేమో. ఈ మునులు సుఖ పడరు, ఇతరులు సుఖ పడితే ఓర్చుకోలేరు. మళ్లీ అప్పుడప్పుడు వాళ్ళు కూడా కాలు జారుతూనే వుంటారు. అదేమో లోక కళ్యాణం కోసమని సమర్ధించుకుంటారు. వాళ్ళు చేస్తే రైటు, మనం చేస్తే రాంగూ…. ఇదేమి న్యాయం? ఇలా ఆలోచనలు నడుస్తున్నాయి.

వీడియోస్ మరియు కథల ఛానెల్ కోసం jay965299 కీ msg చెయ్యండి